Τι θάματα αλήθεια είναι το μάτι, το αυτί, το μυαλό του παιδιού, πως ρουφούν αχόρταγα τον κόσμο τούτο και γεμίζουν! Αληθινά, τίποτα δεν μοιάζει περισσότερο με το μάτι του Θεού όσο το μάτι του παιδιού, που, για πρώτη φορά, βλέπει και δημιουργεί τον κόσμο. Ο κόσμος του παιδιού δεν είναι καμωμένος από λάσπη ν' αντέχει, είναι από σύννεφο, δροσερό αεράκι...
Ν. Καζαντζάκης
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα. Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν, αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά, αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά. Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις ν΄ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος κι όλη η γη θα 'ναι δική σου.
ΚΙΠΛΙΝ
Αναδύθηκε δάσος ζοφερό απ’ το πνεύμα μας κι εκάλυψε τον ορίζοντα. Μόνο ατραποί τρυπώνουν και χάνονται μέσα στο φόβο. Μέλλον δεν φαίνεται. Τρέχουν, χορεύουν ανύποπτα για ό,τι γίνεται πάνω τους τα παιδιά, ενώ γέρνοντας γύρω και κάτω απ’ τα πόδια τους, (ως ν’ ακούν τη βοή και να βλέπουν το σύννεφο) σαν ένα απέραντο υπαίθριο εκκλησίασμα τα λουλούδια προσεύχονται.
Νικηφόρος Βρεττάκος
ΟΔΗΠΑ Copyright © 2010
0 σχόλια: